Op het eerste gezicht, Netflix's nieuwe series, The Haunting of Hill House , lijkt je standaard bovennatuurlijke horrormysterie. Het heeft de gebruikelijke verhaallijn: een gelukkig getrouwd stel met vijf schattige kinderen verhuist naar een Victoriaans herenhuis dat duidelijk spookt ( zoals altijd ligt de echte fout hier bij de makelaars die deze moordhut blijven verhuren) In het begin geloven de ouders de kinderen niet als ze zeggen dat ze 's nachts worden geterroriseerd door geesten, maar naarmate de paranormale activiteit escaleert, beginnen ze te beseffen dat er iets heel ergs onder hen is, vooral als de moeder begint ga een beetje gek.
Maar hier wordt het echt interessant: in plaats van simpelweg dit versleten verhaal te vertellen, concentreert de serie zich in plaats daarvan op de psychologische effecten van al deze terreur op de kinderen die het hebben moeten doorstaan. De plot is verbroken en snijdt tussen het verleden en het heden, wanneer de nu volwassen kinderen te maken krijgen met de noodlottige nacht waarin hun vader hen het huis uit en de auto in haastte en hun moeder achterliet om zelfmoord te plegen.
Steven Crain ( Michiel Huisman ) is een romanschrijver die over geesten schrijft, ook al gelooft hij er niet in. Nell Crain ( Victoria Pedretti ) is een gestoorde jonge vrouw die in de allereerste aflevering in de tragische voetsporen van haar moeder treedt. Luke Crain ( Oliver Jackson-Cohen ) is verslaafd aan heroïne. Shirley Crain ( Elizabeth Reaser ) is eigenaar van een uitvaartcentrum. Theodora Crain ( Kate Siegel ) is een ijskoningin die handschoenen draagt om intimiteit te vermijden. Ze gaan allemaal op hun eigen manier met de ervaring om, en ze doen het niet goed. En ze zijn allemaal vervreemd van hun vader, Hugh ( Timothy Hutton die hardnekkig heeft geweigerd te onthullen wat er al die jaren geleden precies is gebeurd.
Die vraag dient zeker als het mysterie van de thriller. Maar terwijl de show vol zit met stressopwekkende scènes van mensen die door donkere gangen dwalen, komt de echte dramatische spanning voort uit de complexe dynamiek van dit zeer disfunctionele gezin. En de echte vraag die je aan het scherm vasthoudt, is: zijn deze geesten zelfs echt? Of zijn het, zoals Steven in de eerste aflevering zegt, slechts de hallucinaties van degenen die rouwen?
Lees verder om erachter te komen waarom iedereen naar deze show kijkt (kleine spoilers in het verschiet) en waarom je totaal mist als je nog niet aan de eetbui bent begonnen. En voor meer dingen om naar te kijken tijdens de nacht van angst, mag u deze niet missen 40 beste horrorfilms om jezelf helemaal gek te maken.
1 Het is gebaseerd op een (goed) boek
De serie is gebaseerd op de gelijknamige gotische horrorroman uit 1959 van Shirley Jackson , dat een finalist was voor de National Book Award en wordt beschouwd als een van de beste literaire spookverhalen die in de 20e eeuw zijn gepubliceerd. Hoewel de verfilming veel creatieve vrijheden met zich meebrengt bij de plot, blijft het trouw aan wat het boek zo geprezen maakte: de spanning tussen de personages en de manier waarop het de grens tussen fantasie en realiteit verkent.
2 dat was gebaseerd op een waargebeurd verhaal
Jackson zei ze kreeg de inspiratie voor de roman tijdens het lezen over een groep negentiende-eeuwse 'paranormale onderzoekers' die een zogenaamd spookhuis verkenden en hun bevindingen rapporteerden aan de Society for Psychic Research. Later vond ze in een tijdschrift een foto van een huis in Californië dat leek te voldoen aan de beschrijving van het spookhuis en ontdekte, in een bijzonder spookachtige wending, dat haar eigen overgrootvader het had gebouwd.
3 Het schrijven is fenomenaal
De serie begint met de openingsparagraaf van het boek, die Stephen King als zodanig beschreven: 'Er zijn weinig of geen beschrijvende passages in de Engelse taal die fijner zijn dan dit, het is het soort stille openbaring waar elke schrijver op hoopt: woorden die op de een of andere manier de som van de delen overstijgen.' Het scenario, geschreven door Mike Flanagan , doet zeer veel aan het suggestieve proza van het boek.
4 Zoals het handelen is
Het is best geweldig dat de acteurs geen bekende namen zijn (hoewel ze hier heel goed achter kunnen staan), omdat ze zich daardoor nog meer als echte mensen voelen, en er is geen twijfel mogelijk over hun dramatische talenten. De enige persoon die enigszins herkenbaar is, is dat in feite Henry Thomas , die de jonge Hugh Crain speelt, en wiens doorbraakrol de kleine jongen was in de kaskraker uit 1982 EN Hij is nu behoorlijk wat ouder, en het feit dat je dat niet kunt heel de plek waar je hem kent, draagt echt bij aan de vele verontrustende gevoelens die je hebt tijdens het kijken. (Om eerlijk te zijn, Game of Thrones fans zullen Huisman herkennen van zijn rol als badboy-huurling Daarhio Naharis.)
5 De cinematografie is verbluffend
Het decorontwerp is ook behoorlijk ongelooflijk, maar het kleurenpalet en camerawerk is werkelijk verbluffend. Er is een pan-shot in de zesde aflevering (ik zal het niet voor je verpesten, maar geloof me als ik zeg dat je het weet als je het ziet), dat is zo geweldig dat ik het drie keer achter elkaar opnieuw moest bekijken .
6 De montage is briljant
Sommige kijkers vonden de manier waarop het verhaal wordt verteld frustrerend, omdat het zo onsamenhangend is, tussen de kinderjaren van de Crain in huis en hun afrekening in de huidige tijd. Scènes herhalen zich, getoond vanuit verschillende personageperspectieven, en er zijn verschillende droomsequenties. Als je oplet, is het de moeite waard, en het lijdt geen twijfel dat de film zeer vakkundig is gemonteerd.
7 Het is geen schuldig plezier
Jackson's boek is eerder aan het scherm aangepast, het meest recent in de film uit 1999 De jacht , met in de hoofdrol Catherine Zeta-Jones en Owen wilson Maar hoewel die aanpassing je doorsnee popcorn-thriller is, is dit een van die shows waar je je niet slecht over zult voelen als je tijd doorbrengt met kijken, ondanks het feit dat het uit tien afleveringen bestaat, die elk zijn minstens een uur lang.
8 Het is een langzame verbranding
Als tv-recensent Daniel D'Addario schreef over de serie in Verscheidenheid , 'in een tijdperk van flitsende en goedkope jump scares, is er iets bevredigend voor de opbouw van angst die ontstaat als we weten dat we de gruwel alleen zullen zien als de rest van de personages dat doen.'
9 Maar er zijn nog steeds tal van jump-angsten
De serie heeft zoveel scènes die rechtstreeks uit een geweldig familiedrama lijken te komen, dat je soms vergeet dat je een spookverhaal ziet ontvouwen. Maar dat betekent niet dat er niet genoeg momenten zijn waarop je uit je bed springt. (Pro tip: kijk er niet naar voordat je gaat slapen.
10 Het is een tranentrekker
Gezien hoeveel het is gericht op gezinsdynamiek, en hoe mensen omgaan met het verlies van een geliefde, zijn er verrassend veel echt aangrijpende momenten die je aan het huilen zullen maken.
11 De plotwendingen zijn echt goed
Het zijn er niet al te veel, omdat de serie veel kunstzinniger is gemaakt dan bijvoorbeeld een M. Night Shyamalan film, maar tegen het einde zijn er een paar echte jaw-droppers.
12 Het biedt een unieke kijk op geesten
Vaak zijn bovennatuurlijke horrorfilms lang niet zo eng voor mensen die niet in geesten geloven als voor mensen die ervan overtuigd zijn dat ze bestaan. Maar deze serie biedt veel terreur voor sceptici, omdat het geesten zowel vanuit een figuurlijk als een letterlijk perspectief benadert. Zoals Stephen in de allereerste aflevering zei: 'Een geest kan veel dingen zijn. Een herinnering, een dagdroom, een geheim. Verdriet, woede, schuldgevoel. Maar volgens mijn ervaring zijn ze meestal precies wat we willen zien ... Meestal is een geest een wens. ' En daar worden we allemaal door achtervolgd.
13 Het is extreem binge-waardig
Je bent gewaarschuwd.
