'Schitter schitter kleine ster.' Hoewel het ogenschijnlijk gewoon een vreemd kinderliedje is, is de Jane Taylor gedicht dat we allemaal uit het hoofd kennen, is zoveel meer. Ja, het is een slaapliedje. Ja, het is een inleidende taaltool. Maar voor veel kinderen is het ook de eerste kennismaking met ruimte en wetenschap - en het idee dat er misschien meer in het leven is dan op het eerste gezicht lijkt.
Maar hier is het ding: dat kleine deuntje is verkeerd. Sterren fonkelen niet echt.
Huh?
Dat klopt: de zwakke verandering in helderheid en kleur - de onmiskenbare glinsterende sterren die op een heldere nacht worden afgegeven - is allemaal te wijten aan de atmosfeer en hoe het de menselijke waarneming beïnvloedt. In het bijzonder is het tumult van de atmosfeer van de aarde verantwoordelijk voor de verschuivingen in het licht die we interpreteren als fonkelende sterren. In astronomische termen wordt naar een dergelijke vervaging en sprankeling verwezen als 'astronomisch zien.' Terwijl de atmosfeer karnen (denk eraan als kokend water, mengen en in verschillende richtingen bewegen), wordt het licht van de sterren in verschillende richtingen gebroken. Dan verandert het licht een beetje in helderheid en positie, wat resulteert in die beroemde twinkeling.
Dus nee, het is niet helemaal een optische illusie, we zijn echt getuige van een verschuiving in licht en positie. Maar de ster zelf verandert niet - het is gewoon een resultaat van de lens waardoor we hem zien: de atmosfeer.
Zoals u wellicht weet, is de atmosfeer van onze planeet verdeeld in vijf lagen: de troposfeer (waar we leven), de stratosfeer, de mesosfeer, de thermosfeer en ten slotte de exosfeer (waar satellieten leven). Het is die basislaag, de troposfeer - in het bijzonder de planetaire grenslaag, het dichtst bij de grond gelegen deel - die verantwoordelijk is voor turbulentie, die de boel vernielen. (Aan de andere kant is turbulentie een deel van de reden waarom golfballen door de lucht vliegen zoals ze dat doen het is ook vanwege hun unieke kuiltjesvorm
Simpel gezegd, de zon verwarmt de gassen van de atmosfeer ongelijkmatig, waardoor convectiestromen en cirkelvormige windpatronen worden gecreëerd terwijl lucht beweegt tussen hogedruk- en lagedrukgebieden. Turbulentie herverdeelt en mengt hitte, vocht, verontreinigende stoffen en al het andere waaruit de atmosfeer bestaat. Deze prikkelbare laag is waar alle weersomstandigheden voorkomen, en de turbulentie ervan is verantwoordelijk voor het astronomisch zien, wat nauwkeurige astronomie op aarde moeilijk maakt. In feite, van alle obstakels waarmee de astronomie tegenwoordig wordt geconfronteerd - bezuinigingen op de begroting, personeelstekorten, het simpele en onmiskenbare feit dat technologie er gewoon nog niet is - is turbulentie een van de grootste.
Krachtige ruimtetelescopen zoals de Hubble kunnen de sterren precies zien zoals ze zijn, zonder vervelende atmosferische interferentie. (Er is geen atmosfeer in de ruimte). Observatoria op grote hoogte - zoals die op Mauna Kea, Hawaii of La Palma, op de Canarische Eilanden - hebben ook een beter zicht, omdat er minder lucht tussen de lens en de sterren is. Chili is ook een populaire plek voor observatoria, omdat koudere temperaturen meer ideale omstandigheden voor sterrenkijken opleveren, en warme lucht heeft de neiging turbulenter te zijn, dus koudere is helderder. Afgezien daarvan zal het observeren van de ruimte echter zeker van tijd tot tijd tegen het turbulentieprobleem aanlopen. En voor meer fascinerende feiten uit het grote verleden, bekijk deze eens 21 Mysteries over de ruimte die niemand kan uitleggen
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over het leven van je beste leven, Klik hier om ons te volgen op Instagram!
