Het is een vreemd, zenuwslopend gevoel. Je ziet homevideo-opnames van jezelf als 2-jarige, rondrennen en lachen en de wereld ontdekken. De vrienden van je ouders vertellen verhalen over enkele van de hilarische dingen die je zei of deed - over gedenkwaardige gebeurtenissen zoals je eerste stap, je eerste woord, je eerste litteken. Je weet dat je interactie hebt gehad met de wereld om je heen, en toch kun je je er niets van herinneren.
Zeer weinig volwassenen kunnen zich iets herinneren dat hen is overkomen vóór de leeftijd van 3 jaar, maar pas sinds kort beginnen wetenschappers echt te begrijpen waarom dat zo is.
In de jaren 1900 bedacht Freud de term 'geheugenverlies bij kinderen' om het vreemde fenomeen van het verlies van jeugdherinneringen als volwassenen te beschrijven. Zijn theorie was dat we onze vroegste herinneringen onderdrukken vanwege hun verontrustende seksuele inhoud, want dat is zijn hele MO. Hoewel sommigen het met deze hypothese eens zijn, hebben de afgelopen decennia een andere conclusie opgeleverd, grotendeels dankzij verschillende onderzoeken onder leiding van Patricia J. Bauer, hoogleraar psychologie aan de Emory University en expert op het gebied van de cognitieve ontwikkeling van kinderen.
In een baanbrekend onderzoek uit 2005 spraken onderzoekers met driejarigen en hun moeders over belangrijke gebeurtenissen in het leven van hun peuter, en vroegen ze zich deze gebeurtenissen op de leeftijd van 5, 6, 7, 8 en 9 te herinneren. 6 en 7 herinnerden kinderen zich 60% of meer van de gebeurtenissen in het vroege leven, terwijl de 8- en 9-jarigen zich minder dan 40% van deze gebeurtenissen herinnerden. De studies vestigden de geaccepteerde overtuiging dat 7 de leeftijd is waarop onze jeugdherinneringen beginnen te vervagen terwijl we ons voorbereiden op de puberteit. (Zie voor meer informatie hierover De belangrijkste tijdperken van uw leven.
De experimenten brachten Bauer en andere wetenschappers ook tot de conclusie dat kinderen onder de 3 jaar simpelweg de complexe neurale architectuur missen die nodig is om herinneringen vast te houden, in wat heerlijk bekend is geworden als de 'pastatheorie' van het geheugen.
'Ik vergelijk het geheugen met een vergiet,' zei Bauer. 'Als je fettucine kookt, blijft de pasta erin. Maar als je orzo kookt, gaat het dwars door de gaatjes. Het onvolgroeide brein lijkt veel op een vergiet met grote gaten, en de kleine herinneringen lijken op de orzo. Naarmate je ouder wordt, krijg je ofwel grotere pasta of een net met kleinere gaten. '
Bauer en haar team theoretiseerden ook dat een deel van de reden waarom deze vroege herinneringen zo moeilijk vast te houden zijn, is dat ze, zonder enige perceptie van tijd of zelfs onze identiteit, de noodzakelijke context missen.
Maar een ander deel van het probleem is dat deze herinneringen uit de vroege kinderjaren ook enorm onbetrouwbaar zijn. Elizabeth Loftus, een cognitief psycholoog en expert op het gebied van het menselijk geheugen, heeft in haar onderzoek ontdekt dat veel van onze vroege herinneringen eigenlijk vals zijn. In 1991 voerde ze een onderzoek uit waarbij vrijwilligers een reeks verhalen over hun jeugd kregen voorgeschoteld. Zonder dat ze het wisten, was een van deze verhalen, over verdwaald zijn in het winkelcentrum, eigenlijk niet waar. Ondanks het feit dat het nooit is gebeurd, beweerden vrijwilligers zich deze ervaring te herinneren.
Ander onderzoek heeft ook aangetoond dat de verhalen die onze moeder ons vertelt vaak zich kunnen manifesteren als nepherinneringen, net als dromen en fantasieën. Misschien verliezen we daarom zoveel van die herinneringen op 7-jarige leeftijd, zodat we de kindertijd kunnen loslaten.
En voor een aantal geweldige manieren om uw eigen geheugen te verbeteren, ga naar 20 eenvoudige manieren om uw geheugen te verbeteren
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over het leven van je beste leven, Klik hier om u aan te melden voor onze GRATIS dagelijkse nieuwsbrief
wit paard in dromen
