Iedereen weet over het uiteinde van de hoed Wanneer jetip je hoedtegen iemand, zeg jeje respecteert hen of het werk dat ze doenMaar daar gaat het niet alleen om. Tegenwoordig - ook al heeft het een lange geschiedenis in de beleefde samenleving die teruggaat tot de middeleeuwen - is de 'hoedentip' zelfs een verbaal idioom geworden, bedoeld om te bedanken of te feliciteren. (Je ziet het ook vaak onderaan artikelen, in de vorm van '[H / T]', als een manier voor schrijvers om aan te geven waar ze oorspronkelijk informatie vandaan halen.) al zijn vormen, begin?
Waarschijnlijk populair in Anglo-westerse samenlevingen in de door etiquette geobsedeerde 18e en 19e eeuw , de gewoonte van het kantelen of afzetten van de hoed, verwijst naar de gebruikelijke praktijk om de hoed aan te raken of volledig van het hoofd te tillen als een beleefde methode om te begroeten of afscheid te nemen. Het werd als beleefd en respectvol beschouwd om een hoed volledig af te zetten (tot doff it) in een reeks formele situaties was het geven van een fooi prima voor informele begroetingen.
Maar als ik verder terugkijk, Brewer's Dictionary of Phrase and Fable claims dat het afnemen van de hoed 'een overblijfsel is van de oude gewoonte om de helm af te doen als er geen gevaar nabij is'. Een man neemt zijn hoed af om te laten zien dat hij ongewapend in uw aanwezigheid durft te staan. ' Volgens die logica zijn de andere momenten waarop men de hoed af moest zetten - bijvoorbeeld bij het betreden van een medische faciliteit of kerk, en vooral in de aanwezigheid van een dame - logischer. Wat veranderde in een terloopse vertoon van beleefdheid en etiquette, begon als een demonstratie van kwetsbaarheid en vertrouwen.
Het fooien van de hoed werd een vaste gewoonte voor de respectabele, hoeddragende adel (met name de Victorianen, hoewel de traditie door de eeuwen heen redelijk consistent is gedocumenteerd). Penelope J. Corfield , Professor Emeritus bij de Afdeling Geschiedenis, Royal Holloway, aan de Universiteit van Londen, zet de implicaties duidelijk uiteen in haar essay uit 1989 'Dress for Deference and Dissent: Hats and the Decline of Hat Honour' : 'Bovenal, aangezien het hoofd symbool was van autoriteit, was het bedekken of blootleggen van het hoofd in de westerse samenleving voor mannen een belangrijk signaal van relatieve status.' Het concept en de verschillende praktijken van 'hoeden-eer' hadden grote sociale gevolgen (en waren natuurlijk verbonden met de fijne kneepjes van het buigen).
De nonchalante maar beleefde hoed-tipping sprak boekdelen op zichzelf, en toonde de smaak van een persoon, terwijl tegelijkertijd de sociale status werd erkend van een lagere-klasse kerel werd verwacht dat hij ging voor een meer uitgebreid gebaar, waarbij hij zijn hoed volledig verwijderde, terwijl de hogere- de klaspersoon hoeft alleen maar zijn hoed een fooi te geven of zelfs maar aan te raken. Degenen die ernaar streefden de sociale ladder te beklimmen, moesten rituelen voor het aftrekken van hoeden bestuderen als ze wilden slagen als kennis van etiquette.
Naarmate de jaren verstreken, evolueerde het gebaar voor gewone burgers. Erving Goffman , een Canadees-Amerikaanse socioloog, suggereerde dat in de 19e en 20e eeuw de hat-tip vaker voorkwam als een methode om een sociale ontmoeting te beëindigen. Je kantelt je hoed waarvan de andere man weet dat hij zijn mond moet houden. Goffmanwees ook op een mogelijk onderscheid tussen het begroeten van vreemden versus echte vrienden: je hebt je hoed getipt voor een vreemdeling, maar je hebt een volledige buiging gemaakt voor iemand die je kent.
Als een methode van non-verbale communicatie is de klassieke hoedtip tegenwoordig neergedaald in een simpel knikje van herkenning - wat trouwens, net als de ouderwetse etiquettebeweging, beide heeftinformele en formele vormenook: knik omhoog om je vrienden te begroeten, knik naar beneden naar erken je baas H / T Matt Isola, bij Medium
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over het leven van je beste leven, Klik hier om ons te volgen op Instagram!
