Toen mijn dochter anderhalf jaar oud was, werd ze op oudejaarsavond in het ziekenhuis opgenomen voor een ernstige infectie die geopereerd moest worden. En ik huilde. Veel. Maar niet alleen omdat ik me zorgen om haar maakte - omdat ik die avond naar een feestje moest gaan.
Ik neem het je niet kwalijk dat je nu denkt: 'Dat is vreselijk. Wat voor soort ouder zou zich in die omstandigheden zorgen maken over een feestje? ' En je hebt gelijk. Het was egoïstisch, kortzichtig en iets dat een angstige tiener zou trekken, want dat is precies wat ik was.
Net voordat ik 17 werd, miste ik een bus en het veranderde mijn leven voor altijd. Die busrit zou me naar Planned Parenthood hebben gebracht voor een abortus. Maar de klok bleef tikken en de minuten gingen voorbij en het volgende dat ik wist, was ik nog steeds zwanger
Het was niet een geweldig moment van openbaring dat ertoe leidde dat ik een tiener moeder Het was een reeks kleine beslissingen - geen condoom gebruiken en niemand of iemand vragen over anticonceptiepillen die die bus niet konden halen.
Vanaf het moment dat ik mijn menstruatie had gemist, wierp ik mezelf hard in de eerste fase van verdriet. Omdat dat precies is wat ik aan het doen was. Ik rouwde om het verlies van de persoon waarvan ik dacht dat ik die tot dan toe mijn hele leven was geweest. Ik was de slimme meid die goede cijfers en een perfecte score haalde op de gestandaardiseerde test van Florida in groep 10 en die niet echt problemen veroorzaakte.
Ik was niet de 'zwangere tiener' ... totdat ik dat wel was.
Shutterstock
Maar achteraf was die identiteit me al een tijdje aan het wegglijden. Ik was verhuisd van een klein stadje in Vermont naar een studentenstad in Florida toen ik twaalf was. Mijn vader stierf een jaar later en mijn relatie met mijn moeder ging vrij snel van nauwelijks bestaand naar relatief giftig. Ik ontdekte oudere jongens met een slechte reputatie en begon bij hen te spijbelen. Al snel stopte ik helemaal met naar school gaan.
Door al die veranderingen bleef er echter één ding over: dat beruchte tienergevoel van onoverwinnelijkheid. Ik zou op mijn zestiende het huis van mijn moeder kunnen verlaten en met mijn oudere vriendje door de stad kunnen huppelen en mijn eerste jaar op de middelbare school missen en toch 'de slimme meid' zijn, toch?
Maar toen was het vijf weken zonder menstruatie, toen zes en toen zeven.
Op een gegeven moment vertelde ik de eerder genoemde oudere vriend dat ik dacht dat ik zwanger was, maar ik stopte het gesprek door over te gaan op abortus als de logische volgende stap. Hij maakte geen ruzie. Ik heb nog nooit een zwangerschapstest gedaan voordat ik belde om de afspraak te plannen waarvoor ik nooit kwam opdagen. Ik moet hem hebben verteld dat ik niet weg was, maar ik kan me geen grote discussie herinneren over wat dat werkelijk betekende.
Dus bracht ik mijn 17e verjaardag non-stop gal over, en toen ontdekte ik de eerste leugen over zwangerschap en moederschap die de samenleving herbergt: 'Ochtendmisselijkheid' is meer als '24/7 open ziekte'.
Zes maanden lang heb ik niemand anders over de zwangerschap verteld en in plaats daarvan mezelf zo goed mogelijk geïsoleerd. Het vriendje en ik waren het grootste deel van die tijd dakloos en sprongen van huis tot huis op basis van wie ons een paar dagen liet blijven. Ik at nauwelijks, dus ik viel eigenlijk af. Al snel bracht het gebrek aan zelfzorg me een nierinfectie , een reis naar de Eerste Hulp en een langverwachte gesprek met mijn moeder dat ongeveer zo verliep:
'Ik moet weten of ik een ziektekostenverzekering heb. Ik ben in het ziekenhuis en ze vragen om mijn informatie. '
'Wat? Waarom ben je in het ziekenhuis? '
'Ik heb een nierinfectie.'
wat betekent het als je over Jezus droomt?
'Een nierinfectie? Maar…'
'Nou, ik ben ook zes maanden zwanger.'
Het was duidelijk dat tact ook geen vaardigheid was die ik nog had ontwikkeld. Mijn moeder - een echte New Yorker die de definitie van rechttoe rechtaan is - sprong meteen in de planningsmodus. Als adoptiekind was adoptie haar voor de hand liggende aanbeveling.
'Nee,' zei ik tegen haar. 'Im de baby houden
Ik denk niet dat ik dat tot op dat moment hardop tegen iemand heb gezegd. Voor mij was die verklaring de eerste van vele, vele stappen in de richting van moederschap komen.
Shutterstock
Op dat moment had de vriend een fastfoodbaan en ik was erin geslaagd de sociale zekerheid ervan te overtuigen dat ik zelfstandig woonde en daarom recht had op de maandelijkse uitkering vanaf het overlijden van mijn vader die mijn moeder eerder voor mijn zorg had ontvangen.
We konden dat geld gebruiken om een herenhuis te huren, dus toen ik het ziekenhuis verliet - na een hele reeks opwindende nieuwe ervaringen, waaronder bezoeken aan een voedingsdeskundige, het kantoor van Women, Infants and Children (WIC) en het Department of Health en Human Services - ik begon eigenlijk maaltijden voor mezelf te koken. Om eerlijk te zijn, het waren veel gebakken aardappelen en gestoomde broccoli. Maar het was meer maaltijd-achtig dan af en toe een fastfoodburger die ik had gegeten.
Ik nam eindelijk contact op met vrienden en vertelde hen dat ik zwanger was, wat leidde tot waarvan ik overtuigd ben dat het een van de meest ongemakkelijke babyborrels in de geschiedenis was. Iedereen probeerde de traditionele opwinding voor de nieuwe aankomst in evenwicht te brengen met het hele wat-zal-dit-doen-met-je-leven-als-tienermoeder-ding. Een vriend schonk me een winterjas in maat 2T voor de baby, die in juni in het warme, vochtige Florida zou komen, omdat tieners niet eens weten wat ze voor baby's moeten kopen, laat staan hoe ze ze moeten opvoeden.
Toen mijn uitgerekende datum naderde, balanceerde ik loyaal naar het kijken Amerikaans idool (de show was dat jaar debuteerde en ik was gedegradeerd tot bedrust) met een poging tot een aantal huishoudelijke activiteiten. Ik heb schoongemaakt. Ik organiseerde. Ik kreeg een naaimachine in handen en maakte een aantal vreselijk geproportioneerde babyjurkjes en een redelijk oké babydeken (die mijn dochter nog steeds heeft).
Maar behalve die deken is sindsdien eigenlijk alles veranderd.
Kort nadat mijn dochter was geboren, gingen haar biologische vader (ook bekend als het nu ex-vriendje) en ik uit elkaar en kwam ik bij mijn dochter op mijn eigen plek terecht.
Ik kreeg mezelf weer op school via een programma voor dubbele inschrijving, waar ik studiepunten voor de middelbare school en de universiteit kon verdienen. Dus hoewel ik niet afstudeerde met mijn oorspronkelijke klas, had ik het jaar daarop zowel een middelbare schooldiploma als een Associate of Arts-graad.
Shutterstock
Toen kreeg ik op een dag de kans om Florida te verlaten (een plek waar ik nooit echt van heb gehouden) toen ik als gastvrouw werkte bij een TGIFridays. Een van de managers verhuisde met zijn vrouw en twee kinderen naar Colorado (een plek waar ik altijd al had willen wonen). Ze hadden iemand klaarstaan om bij hen in te trekken als oppas, maar die persoon trok zich op het laatste moment terug. Ik was blij om in te stappen, zei ik tegen hem, zolang mijn tweeënhalfjarige dochter maar ook kon komen.
Het was een zet die waarschijnlijk nooit zou zijn gebeurd zonder mijn dochter daar als motivator om een risico te nemen op een beter leven voor ons en puur geluk dat ik op het juiste moment in die kitscherige eetzaal van het restaurant was.
Het duurde niet lang of ik was een auto vol spullen en een peuter aan het inpakken en reed richting de Rocky Mountains. Ik ben er vrij zeker van dat iedereen die ik kende in Florida weddenschappen aannam over hoe lang het zou duren voordat ik terugkwam. Maar dat zette mijn motivatie om te bewijzen dat mensen het bij het verkeerde eind hadden, in een hogere versnelling. En dat is precies wat ik deed.
Ik heb mijn bachelordiploma behaald terwijl ik parttime werkte als receptioniste. Toen ik op school zat, moedigde een klasgenoot die had gemerkt dat ik geneigd was om over eten te schrijven (ik was blijven koken en was toen veel verder gegaan dan gebakken aardappelen), die me aanmoedigde om te solliciteren naar een baan in de plaatselijke eetcultuur, kreeg het optreden.
Naast een fulltime carrière in marketing, schrijf ik nog steeds over eten aan de kant, wat ook betekent dat ik regelmatig maaltijden kan delen met ongelooflijk slimme schrijvers die me vaak laten afvragen hoe ik hier terecht ben gekomen nadat ik een dakloze zwangere tiener was. Maar toen herinner ik me dat het heel veel hard werk was dat ik kon aanpakken omdat ik al de zwaarste baan van het leven had aangenomen: ouderschap
Shutterstock
Als je op jonge leeftijd moeder wordt, hoor je: 'Je ziet er te jong uit om zo'n oud kind te hebben', 'Ben jij haar zus?' en 'Dus hoe oud was je toen je haar had?' werd keer op keer uitgesproken door iedereen, van de kassamedewerker van de supermarkt tot jongens met wie je een afspraakje hebt. Die vragen gingen in eerste instantie gepaard met schaamtegevoelens. Maar uiteindelijk leerde ik met vertrouwen te reageren, mijn nieuwe identiteit met vertrouwen te omarmen en het leven met vertrouwen tegemoet te treden.
Het waren niet allemaal prestaties en gelukkige tijden onderweg. Ik sliep in de woonkamer van een klein appartement dat ik me nauwelijks kon veroorloven, zodat mijn dochter de ene slaapkamer voor zichzelf kon hebben. Ik keek toe terwijl mijn vrienden naar het buitenland reisden en vroeg me af of ik ooit op vakantie zou kunnen gaan. Ik heb veel tijd besteed aan het zeggen: 'Nee, dat kan ik niet, ik heb geen oppas , 'En' Nee, dat kan ik niet, ik heb het geld niet. ' En later zag ik dat mijn leeftijdsgenoten baby's kregen en openlijk dat nieuwe leven vierden op een manier die ik mezelf bijna twintig jaar geleden niet toestond.
Mijn baby met mollige wangen is nu zelf 17, dezelfde leeftijd als toen ik haar kreeg. Ze speelt trombone en gooit kogelstoten en vertelt geweldige grappen , en kijkt naar hogescholen. We brachten haar verjaardag door tweedehands winkelen en het eten van bevroren yoghurt en het doen van gezichtsmaskers - ver verwijderd van mijn 17e verjaardag gevuld met door zwangerschap geïnduceerd braken.
Op een gegeven moment bedankte mijn dochter me dat ik de dag met haar had doorgebracht en dat ik het leuk had gemaakt en dat ik een 'geweldige moeder' was. Ja, ik heb die oudejaarsavond al die jaren geleden echt het ziekenhuis verlaten om naar een feestje te gaan (dat was niet eens zo geweldig). Maar het lijkt erop dat ze me vergeven heeft. En ik heb mij ook vergeven.
En voor meer manieren om een goede relatie met uw tieners te hebben, vindt u hier: 40 leuke manieren om een band te krijgen met je tienerkinderen
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over het leven van je beste leven, Klik hier om ons te volgen op Instagram!
