Tegen de tijd dat mijn man me ten huwelijk vroeg, een verlovingsring had de minste van mijn zorgen moeten zijn. Op dat moment hadden we te maken met twee kleine kinderen, een bungalow vol met wasgoed en speelgoed, moeilijke schoonfamilie en de vooruitzicht op een bruiloft Ik miste zowel de energie als de kracht om te plannen.
Maar het was de ring waar ik door geobsedeerd was. Tijdens de ochtendkleuterschool, middagdutjes en bij het bedlampje scrolde ik door diamanten solitaires, elk verschillend met het blote oog. Princess cut, twee karaats, onberispelijke helderheid en een smalle platina band, aangemoedigd door een Tiffany-juwelier 'om de diamant beter te laten zien.'
Toen mijn ring eindelijk arriveerde - geplukt uit de marineblauwe fluwelen voering en met een 'ja' langs mijn ringvinger glijdend - was het adembenemend. Het was alles wat ik maar kon wensen in een ring: veerkracht, transcendentie, conflictvrije schoonheid. Nu ik erover nadenk, dat waren de kwaliteiten die ik wenste in een huwelijk ook allemaal weer op mijn gemanicuurde vinger.
Dit was niet mijn eerste verlovingsring een van beide. Het was mijn vierde. Er waren andere diamanten ringen aan die vinger, elk een schitterende belofte die ik uiteindelijk niet kon nakomen.
Mijn toenmalige verloofde Michael vond het echter niet erg. Hij vond het niet erg dat ik de bruiloft voortdurend uitgesteld en hij vond het niet erg dat ik me op de ring richtte - tot de dag dat ik hem verloor. Zelfs toen was het niet het verlies dat hij erg vond (het hielp natuurlijk dat het volledig verzekerd was), het was de metafoor.
'U verloor je verlovingsring Bij een bruiloft!' siste hij de volgende dag terwijl onze ogen over de grond schraapten van de buitenlocatie van de bruiloft die we zojuist hadden bijgewoond. We doorzochten het grindperceel op zoek naar een veelbetekenende lichtflits die nooit opdook.
'Je hebt je teruggetrokken uit meerdere bruiloften. Was dit een onbewuste verklaring? Is er nog iets dat je me probeert te vertellen? ' hij vroeg. Nee, dat was het niet. En nee, die was er niet geweest.
De ring - bevolen om precies goed te passen - was dodelijk losgemaakt met een paar afgevallen kilo's, een absurd slachtoffer van mijn nieuwe fitnessroutine voor onze eigen bruiloft. We hebben een dubbele vervanging besteld: lichtgevend, puur, zeker knus. En daarmee een bijpassende trouwring: een eindeloze platina cirkel van glinsterende diamanten.
betekenis van een roodborstje
Shutterstock
Nadat we getrouwd waren, namen de dubbele ringen een vaste intrek aan mijn vinger. Het waren prachtige, schitterende herinneringen aan mij gelukkig huwelijk , mijn liefhebbende echtgenoot, en onze gezworen beloften aan elkaar en aan onszelf. Maar ze waren ook vervelend - ze voelden vreemd aan op mijn sieradenmijdende lichaam, en het werden al snel onschatbare zorgstenen die ik angstvallig zou ronddraaien.
Toch durfde ik mijn trouwringen niet af te doen: niet douchen, niet sporten, en zeker niet in het openbaar gezien worden tussen familie en vrienden die ten onrechte zouden kunnen afleiden over de toestand van mijn vakbond of totaal vreemden die mijn vragen zouden kunnen stellen. huwbaarheid. Kan het mij iets schelen? Overvloedig. Decennia lang heb ik hard gewerkt, aan relaties, aan liefdesverdriet en herstel, aan mezelf, en nu aan dit huwelijk - een mooi huwelijk, dat onuitsprekelijk wordt gesymboliseerd door edele metalen en edelstenen.
En toen, vijf jaar na mijn huwelijk, stortte mijn gezondheid in dankzij een auto-immuunziekte die me trof met vermoeidheid, gastro-intestinale ravage en schildklierfalen. Mijn altijd lichte frame droeg plotseling 25 pond extra. Het gewicht was een last - niet voor mijn man, die alleen de vrouw met wie hij trouwde, een nu minder goede vrouw die haar best deed, zag - maar het was een letterlijke last voor mij, een nieuwe dichtheid die ik beklemmend vond.
Om het hoofd te bieden, begon ik alles in mijn leven los te maken dat plotseling kneep: een veiligheidsgordel, een reddingsvest, een eetkamerstoel die te dicht bij een tafel was getrokken, en ja, mijn trouwring. Het verwijderen en door de wereld bewegen zonder het voelde als publieke naaktheid erger, ik was bang dat mijn man - wiens platina band voor altijd in de plaats was - de afwezigheid ervan zou interpreteren als een verklaring over ons huwelijk.
De meeste vrouwen naar wie ik opkeek, werden nooit gezien zonder hun trouwring. Ongeacht de precaire toestand van haar eigen verbintenis, mijn moeder was nooit zonder haar eenvoudige gouden band. De ring van mijn grootmoeder - door verschillende echtgenoten - was ook altijd op zijn plaats, zelfs onder gele rubberen poetshandschoenen, tuinhandschoenen en ovenwanten.
Maar mijn overgrootmoeder had een voorbeeld gegeven van zowel een succesvol huwelijk en van verstandige waardering van de trouwring. Mimmie, een vrouw uit het Zuiden met op maat gemaakte bontjassen, witleren koffersets, elegant porselein en kristallen zettingen, was erg trots op haar huwelijk met mijn overgrootvader, en ze vond het heerlijk om haar trouwdiamanten te laten zien aan een altijd net gemanicuurde hand. Ze was ook een onvermoeibare doener, haar hakken afgeworpen voor laarzen om in een varkensstal rond te mokken, haar pas geknipte haar in een sjaal gewikkeld om boomtakken en begroeiing te snoeien, en haar handen begraven in rijsend deeg, gebakken kippenbeslag en gelei klaargemaakt voor inblikken.
Ondanks dat alles droeg een standbeeld in haar keukenvensterbank haar oogverblindende bruiloftsset. Haar ringen waren een symbool van romantiek, maar ook van praktisch nut.
Er zijn ringen, realiseerde ik me, en er is ook een huwelijk.
Shutterstock
Tegenwoordig - zelfs maanden na het afwerpen van die kilo's - leven mijn ringen grotendeels in een mooie keramische kom met andere delicate, kostbare voorwerpen. Zonder hen vorm ik met bloem bestoven gebakjes, kneed ik massageolie in de schouders van mijn man en haal ik mijn vingers door het lange haar van mijn dochters. Als ik ze niet draag, stem ik me af op hun betekenis in de handen van anderen, en op wat ze kunnen symboliseren: eenheid, trouw, liefde, of misschien geen van deze. Misschien is het dragen van een ring slechts een gewoonte. Of misschien symboliseren ze al die dingen, met een echtgenoot wiens ring of ringen hetzelfde betekenen.
Mijn trouwringen betekenen veel dingen voor me, maar ze zijn niet langer performatief. Ik ben dezelfde echtgenoot die een diamanten band draagt als ik zonder: liefdevol, nauwgezet, geheel toegewijd aan dit huwelijk Terwijl de ring van mijn man warm gloeit aan zijn linkerhand, leidt hij geen subtekst af in mijn blote ringvinger, maar omarmt hij de zekerheid dat het niet openbaar dragen ervan betekent dat ze nu een persoonlijke, heilige schat zijn.
Bij het verwijderen van mijn trouwringen heb ik misschien de symbolen van trouw uit mijn hand gehaald, maar ze zijn onuitsprekelijk in mijn hart ingebed.
