Mijn ex-man en ik zwanger geworden de eerste keer dat we begonnen proberen voor een baby , en we waren verrukt. Als ik terugkijk, denk ik dat ik misschien gewoon opgewonden was. Maar destijds dacht ik echt dat hij ook gelukkig was.
Toen ik na 10 weken een miskraam kreeg, waren we allebei kapot. Mijn ex-man huilde zelfs omdat hij de baby kort daarna aan zijn beste vriend had verloren tijdens een snowboardtrip.
Maar zes weken later was ik weer zwanger. Nadat ik op de stok had geplast en die dubbele blauwe lijnen zag, rende ik onze slaapkamer in en vertelde het mijn man.
'Oh,' was zijn antwoord. Ik begon te huilen en begreep niet waarom hij niet zo extatisch was als ik.
Het escaleerde naar een enorme strijd waar hij zei dat hij niet eens dacht dat we meer samen moesten zijn omdat ik hem niet goed behandelde. Het kwam volledig uit het linker veld.
Als je een van onze vrienden had gevraagd naar onze huwelijk Destijds zouden ze hebben gezegd dat hij verliefd op me was, en aanbad. Hij had mijn naam getatoeëerd over zijn hart We hadden een briljant, leuk huwelijk gehad, reisden de wereld rond voordat we ons in onze carrière gingen vestigen en ons volwassen leven samen begonnen. Ik schrok van wat hij zei, en ik vertelde hem dat hij gek was.
Toen zei hij dat ik een abortus moest ondergaan. Ik was buiten mezelf.
Shutterstock
Hij ging naar zijn werk, maar toen hij thuiskwam, ging de discussie door. Ik zei dat hij gewoon weg moest gaan. Hij ging logeren bij een vriend van zijn werk, en de daaropvolgende maanden viel hij mijn leven in en uit en zei dat hij niet zeker wist wat hij wilde, dat hij ruimte nodig had en dat hij niet gelukkig was.
Andere keren kwam hij naar afspraken voor verloskundigen en deed hij alsof hij een actieve deelnemer aan de zwangerschap was, uren doorbracht in het appartement dat we deelden, gewoon rondhangen alsof er niets was veranderd. Ik zou nog steeds maaltijden voor hem koken, en ik maakte me zorgen om de zijne emotionele gezondheid , en zelfs een kalkoendiner voor hem inpakken bij Kerstmis- Op een gegeven moment, in het bijzijn van vrienden, kuste hij me zelfs hartstochtelijk, waardoor ik hoopte dat de relatie zou kunnen worden gered.
Zijn gedrag was zo inconsequent en uit karakter, niemand in ons uitgebreide groep vrienden kon begrijpen waarom hij dit deed. Ik vroeg me zelfs af of hij drugs gebruikte.
Op een dag liet hij zijn jas achter in ons appartement en ik zocht zijn zakken. Ik heb een briefje gevonden, compleet met tekeningen van harten , van een vrouw die mijn man vertelde dat ze zich nog nooit zo had gevoeld, dat de sterren nog nooit zo helder hadden geschenen, en dat toen zij en mijn man een stuk taart deelden in ons favoriete restaurant - het restaurant waar we altijd heen waren gegaan dessert - ze wist dat hun liefde voor altijd zou zijn.
Ik viel op de grond en begon te snikken. Ik belde hem en hij kwam binnen 15 minuten thuis.
spirituele betekenis van zeepaardje
Shutterstock
Hij smeekte me hem te vergeven en zei dat er na die ene datum niets was gebeurd, dat ze door hem geobsedeerd was. Ze was gek, zei hij. Hij hield alleen van mij.
Ik stemde ermee in om te proberen ons huwelijk te herstellen en hij stemde ermee in om naar huwelijkstherapie te gaan. Hij weigerde echter naar huis te verhuizen, maar logeerde nog steeds bij deze mysterieuze vriend.
We hebben er vier bijgewoond huwelijkstherapie sessies , en in elk ervan deed hij alsof hij wilde dat ons huwelijk werkte. Op een gegeven moment zei hij zelfs dat hij nog steeds zou willen dat we een relatie hadden, maar hij wilde niet samenwonen en moest andere mensen kunnen zien - wat mij helemaal niet zou passen.
Privé vertelde hij me dat hij me afstotelijk vond. Hij vertelde ook aan twee van onze vrienden dat ik had bedrogen op hem en hij wist niet eens zeker of de baby van hem was (ik heb het nooit gehad, nooit zou hebben).
Ik worstelde om positief te blijven en huilde de volgende zeven maanden, eenzaam en bang - een alleenstaande moeder zijn was nooit mijn plan geweest.
Mijn vrienden zeiden hoe goed ik het bij elkaar hield, maar ik huilde de hele tijd en fantaseerde meer dan eens over mezelf vermoorden omdat ik niet kon zien hoe ik hier doorheen zou komen. Mijn hart was gebroken. Ik kon niet zien hoe ik een goede moeder , of een heel persoon zijn, zonder mijn ex-man.
Shutterstock
Bij de bevallingsafspraken die ik alleen had gedaan, stortte ik mijn hart uit bij mijn verloskundige over wat er aan de hand was, en ze was erg bezorgd over mijn stressniveaus. Bij mijn afspraak van vijf maanden viel ik af in plaats van aan te komen. Ze waarschuwde dat ik naar het ziekenhuis zou gaan als ik niet goed zou gaan eten.
Tegen de tijd dat ik ging bevallen, was mijn man er niet weer bij ingetrokken, maar hij had ook nog steeds niet gezegd dat we echt voorbij waren. Mijn verloskundige stelde voor dat we hem pas belden nadat de baby was geboren, omdat ze kon zien hoe gestrest hij me maakte en omdat ze zich zorgen maakte dat hij geen goede bron van steun was. Ik wilde hem daar echter wel, en hij was een geweldige geboortepartner door een vreselijke keizersnede voor bevalling en noodgevallen waarbij onze baby 24 uur lang op de intensive care lag. Maar ik heb mijn hoop gevestigd.
Na de geboorte verdween hij om camerabatterijen te halen, en kwam vier uur lang niet meer terug. Ik had enorm veel pijn en was radeloos omdat ik onze dochter nog niet vast moest kunnen houden.
Het was duidelijk dat hij op dat moment niet meer om me gaf. Maar ik bleef hopen dat hij onze prachtige dochter , hij zou een gezin willen zijn.
In plaats daarvan was hij in en uit ons leven, en toen begon ik te horen dat hij in onze stad was gezien met een vrouw met lang donker haar. Toen ik hem ondervroeg, zei hij dat ze gewoon een vriendin was. Nadat hij een paar uur bij onze dochter was toen ze twee maanden oud was, vond ik een lang donker haar in de mollige babyvuist van mijn dochter.
Shutterstock
Op dat moment besefte ik eindelijk dat ik mezelf alleen maar voor de gek hield. Nou, dat en de eigen vader van mijn man vertelde me dat ik verder moest gaan, dat ik het beter kon doen.
Ik verbrak het contact met hem, behalve om rechtstreeks met het welzijn van onze dochter om te gaan. Geen knuffels meer samen op het bed waardoor ik steeds weer dacht dat hij misschien terug zou komen. Ik accepteerde dat het voorbij was.
Ik kwam er later achter dat hij een affaire was begonnen met de vrouw met het lange zwarte haar, net nadat ik een miskraam had gehad, een waarheid die ik na onophoudelijke telefoontjes en meer leugens in elkaar had geknutseld. Ik was zó boos. Hij had op dat moment gewoon kunnen vertrekken, maar dat deed hij niet. In plaats daarvan bleef hij onbeschermde seks met me hebben nadat ik vreugdevol zei: 'Hé schat, ik ovuleer, laten we het doen!'
Het was zijn lafheid die het meeste pijn deed, dat hij nooit man genoeg was geweest om zomaar weg te gaan. Ik begreep niet waarom. We waren al bijna zeven jaar samen - ik dacht dat ik hem kende.
Maar nadat ik me realiseerde dat hij niet was wie ik dacht dat hij was en dat het echt voorbij was, begon mijn hart te genezen. Wij is gescheiden zes maanden later, waarvoor hij betaalde, zodat hij kon trouwen met de 'liefde van zijn leven'. (Hilarisch genoeg had ik een stapel liefdesbrieven die hetzelfde over mij zeiden.)
Uiteindelijk heb ik begon weer met daten En hoewel het rampzalig was en aanvankelijk nergens heen ging, was het leuk. Ik bracht tijd door met de vele vrienden die van me hielden en me steunden. Ik besefte dat ik nooit bij mijn man had moeten zijn, dat hij me nooit echt mezelf had laten zijn. Mijn dochter gaf me kracht en zorgde ervoor dat ik meer uit een partnerschap wilde dan ik ooit als zijn vrouw had kunnen krijgen.
Shutterstock
We delen de voogdij over onze nu 12-jarige dochter, maar tot op de dag van vandaag is hij slechts half geïnteresseerd in vaderschap en brengt beperkte tijd met haar door, wat prima bij ons past. Hij trouwde met de vrouw voor wie hij me verliet, en ze is altijd de stiefmoeder van mijn dochter geweest (ze houdt van haar en ik geloof dat ze ook van haar houdt, waar ik heel blij om ben). Na vijf jaar als alleenstaande moeder , Ik trouwde met een oude vriend van de universiteit en we kregen nog twee kinderen.
Mijn ex-man en ik zijn nog nooit zo ver gekomen dat het prettig kan zijn. Ik zou nog steeds willen dat hij gewoon zou verdwijnen, hoewel ik weet dat dat niet het beste zou zijn voor mijn dochter. Ik denk niet dat ik het hem ooit kan vergeven dat hij me dat heeft aangedaan - niet het vertrek, maar de leugens en lafheid. Ik ben verder gegaan en de dochter die ik met hem deel, is geweldig en briljant.
Ik weet dat ik gelukkiger ben dan ik ooit zou zijn geweest als ik nog steeds met hem getrouwd was, maar dat betekent niet dat wat hij deed minder pijn doet.
En als er een alleenstaande moeder in je leven is waarin je geïnteresseerd bent, kijk dan eens Alleenstaande moeders onthullen de 20 dingen die u moet weten over daten met een alleenstaande moeder
Om meer verbazingwekkende geheimen te ontdekken over het leven van je beste leven, Klik hier om ons te volgen op Instagram!
